Τρίτη 19 Ιουνίου 2012


Το υπέρτατο βάθος
Το υπέρτατο βάθος η θλίψη

το υπέρτατο ύψος η έκσταση

δυο άκρες της ίδιας κλωστής

της ενδιάμεσα πολύχρωμης

που ακολουθώντας την ως μίτο

από τη μια φτάνεις ως τα έγκατα της κόλασης

της γεμάτης από τιμωρούς &΄ τιμωρημένους,

της μαύρης,

της οριστικά βυθισμένης στα ένστικτα,

κι από την άλλη

βρίσκεις την πλήρωση

την παραδείσια λευκή νιρβάνα των εκλεκτών

των μυημένων, των βουτηγμένων

στην κολυμπήθρα της πίστης

στον εαυτό και το διπλανό,

των διαισθητικά τρυφερών

των λαβυρινθωδώς πνευματούχων.

Και αναλίσκεσαι αγκομαχώντας

ενώ ζητάς ένα ζενίθ ή έστω το ναδίρ

γιατί δεν ξέρεις

πως για τους Μινωίτες ήταν άγνωστα

τα τέλη κι οι αρχές…

1 σχόλιο:

  1. Αυτά που γράφεις με αντιπροσωπεύουν απόλυα!!! Κάποιες στιγμές προσεγγίζω την κόλαση και άλλες την "πλήρωση". έχω μάθει πλέον να σέβομαι και τα τέλη και τις αρχές... εξάλλου δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς ! Από το σεβασμό σιγά - σιγά χρειάζεται να πάω στην αποδοχή κάποιων καταστάσεων... σίγουρα το μέσο για να τα καταφέρω είναι - όπως πολύ ωραία γράφεις - η πίστη στον εαυτό και στο διπλανό... θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έχω "διπλανούς - φίλους" διαισθητικά τρυφερούς ! καιρός να βάλω και τον εαυτό μου μέσα στο παιχνίδι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή