Τρίτη 26 Ιουνίου 2012


Υπάρχουν καινούρια μονοπάτια. Δεν είναι για όλους.
Δρόμοι που επιμένουν να ανοίγονται μόνο για λίγους.
Τα δέοντα χρώματα θα τα δεις κατά βούληση.

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012


ΜΕΤΑ ΤΗ ΘΕΑΤΡΟΠΟΙΗΣΗ

Γ΄ΛΥΚΕΙΟΥ 2011-2012

Οι μαθητές του ΓΘΡ1 πρότειναν εφέτος για πρώτη φορά να γίνει θεατροποίηση κειμένων που έχουν διδαχθεί στην Κατεύθυνση. Πρόθεσή τους το να νιώσουν βιωματικά ό,τι θεωρητικά έχει ειπωθεί, αφού η ύλη καλύφθηκε έγκαιρα και βρισκόμαστε στις επαναλήψεις. Προστέθηκε ότι θα έπρεπε να συμπεράνουμε επίσης διανοητικά  το τι προσφέρει η εμβάθυνση στους χαρακτήρες και η αποτύπωση των εικόνων μέσω της φυσικής παρουσίας και κίνησης των μαθητών.

Τα αποτελέσματα ξεπέρασαν το προσδοκόμενο, γιατί τα παιδιά αυτοσχεδίασαν με υπευθυνότητα, και εξέφρασαν ολοκληρωμένη γνώμη με ωριμότητα. -Είχαν παρουσιαστεί από το σύνολο των παιδιών που χωρίστηκαν σε ομάδες πέντε ζωντανά ταμπλό -κείμενα-. Κατόπιν συντάχθηκε το συμπίλημα της συσσωρευμένης εμπειρίας, και υπαγορεύτηκε στους μαθητές, με την υπόδειξη ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί προλογικά ή επιλογικά σε όποια ερώτηση των Πανελληνίων ... και σε κάθε στιγμή ζωής:

H Λογοτεχνία αποσπά από την αθέλητη μοναξιά και εντάσσει σε ένα σπίτι για όλους, αφού θεωρούνται Όλοι καλοί, οπότε χωρούν χωρίς καμία διάκριση.

Η Λογοτεχνία υποστηρίζει τη βίωση της χαράς της ζωής, αποψιλώνοντας τα αρνητικά ασήμαντα, και καθιστώντας ουσιαστική ακόμη και μια ανεπαίσθητη, ειλικρινή και πυκνή, στιγμή.

Η Λογοτεχνία εντείνει το αίσθημα:

 του εντοπισμού της κοινωνικής αδικίας,

του σεβασμού προς τους αγωνιζόμενους,

της απέχθειας προς τους αδικούντες και τα φερέφωνά τους,

 της προσωπικής ορμής που θα αναδείξει τις σημαντικότερες δυνάμεις τού ανθρώπου, σωματικές και ψυχικές, και την ευκαιρία ανάδυσής τους.

Η Λογοτεχνία μυεί:

στην παράδοση, όπου αποκαλύπτει τα δυναμικά χαρακτηριστικά της/

στην επαφή με τη φύση, και την παραδοχή ότι αυτή αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της υγιούς διαβίωσης/

στο σύνολο των ιδανικών, όπως η αγωνιστικότητα και η φιλαλληλία, γιατί είναι διαχρονικά και αναγκαία και ως προς την επιβίωση και ως προς την ανάταση και ασφαλώς ως προς την εξέλιξη/

στον αληθινό εαυτό, που καθαίρεται όταν αυτοκαθορίζεται, και ολοκληρώνεται όταν πρωταγωνιστεί.

Συμπεραίνουμε δε έμμεσα από τη Λογοτεχνία ότι όλοι οι άνθρωποι αποτελούν πόλο έλξης-δράσης ανάλογα με τις χάρες τους, που αποπνέουν ευγενή συναισθήματα προς ομολόγους, οπότε αυτοί συμπαθούν---συμπάσχουν και εμπνέονται---δημιουργούν.

Δηλαδή η αγάπη νοηματοδοτεί τις υπάρξεις.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Σε ανάμνηση της σχολικής χρονιάς.
Με όλες μου τις  ευχές για τα αυριανά αποτελέσματα, ώστε να ευοδωθούν οι παράλληλοι σκοποί μας.
 Θ. Π.


Σάββατο 23 Ιουνίου 2012



Κι αν ο θυμός σε θερμαίνει


θα σου πρότεινα να κρυώνεις.




Κι αν ο καημός σε ποτίζει


να προτιμήσεις να διψάς.




Κι αν ο φθόνος σε φορτίζει


μήπως καλύτερα να μη λαμποκοπάς!


Θ.Π.

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012



Πειράζει να θέλεις λίγο απ'όλα και μάλιστα τώρα;
Τη θάλασσα και το βουνό,
τον ήλιο και το αεράκι,
το πράσινο, το τυρκουάζ,
και μια άψυχη, εύγλωττη κάμερα
και μια εύψυχη, γλυκόλαλη παρέα

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012


Το υπέρτατο βάθος
Το υπέρτατο βάθος η θλίψη

το υπέρτατο ύψος η έκσταση

δυο άκρες της ίδιας κλωστής

της ενδιάμεσα πολύχρωμης

που ακολουθώντας την ως μίτο

από τη μια φτάνεις ως τα έγκατα της κόλασης

της γεμάτης από τιμωρούς &΄ τιμωρημένους,

της μαύρης,

της οριστικά βυθισμένης στα ένστικτα,

κι από την άλλη

βρίσκεις την πλήρωση

την παραδείσια λευκή νιρβάνα των εκλεκτών

των μυημένων, των βουτηγμένων

στην κολυμπήθρα της πίστης

στον εαυτό και το διπλανό,

των διαισθητικά τρυφερών

των λαβυρινθωδώς πνευματούχων.

Και αναλίσκεσαι αγκομαχώντας

ενώ ζητάς ένα ζενίθ ή έστω το ναδίρ

γιατί δεν ξέρεις

πως για τους Μινωίτες ήταν άγνωστα

τα τέλη κι οι αρχές…

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012


Η ύπαρξη τόσων στοιχείων είναι το αέναο γεγονός.
Η αρμονική συνύπαρξη στο τώρα αποτελεί το ζητούμενο.

Θ.Π.

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012


Θεώνω την ύπαρξη δημιουργώντας,

αργά περνώντας τα σοκάκια των ονείρων

και τις γαλαζωπές αράδες

χαλαρώνοντας στο λευκό του καλοκαιριού

και στο μαλακό της μαύρης νύχτας του·

σημειώνω

για να μην ξεχνώ σημεία και όρια,

για να θυμάμαι

μέσα από ποιους ανθρώπους περπάτησα

συν-γεύτρια – όχι συνοδοιπόρος - καρπών ζωής,

βούιξα και ζουζούνισα αδιόρατa

πίσω από τζάμια κι αυτιά,

μίλησα ψιθυριστά στα φυλλώματα

που τους μοιάζω,

απάντησα με νεύματα στα ρεύματα

των άχρονων καιρών,

έπλευσα στα βαθιά του κυκλοφορικού μου

φουντώνοντας τις σπίθες των ακροτελεύτιων

αισθητηρίων

να μη μου λείψει ούτε το λάμδα ούτε το φι

...του «φιλιού»

ούτε το μι ούτε το θήτα ...του «μύθου»

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Ο Χρόνος

Ο χρόνος δεν χαρίζεται

προσδιορίζεται ένδον ακραιφνώς

βιώνεται, ανδρώνεται, νεκρώνεται

με εξ-άρτια και κατ-άρτια και κεραίες λιώνουσες

πλέοντας κάτω από τον ήλιο τον εσώτερο

-που παγώνει άνευ πάγου ή άγους-.

Ο χρόνος ρει

κι όλα απομένουν πίσω του

χαυνωμένα από ρυθμούς υπερκόσμιους

όντας τούτα κόσμια και κοσμικά άκομψα

διότι απορ-ρέουν από απτά

-ενώ εκείνος από ανύποπτα-.

Ο χρόνος καλεί

με κύρια διάσταση τη στεντόρεια φωνή

κι οι γύρω ακούνε μέσω των διαττόντων που πέφτουν με γδούπο

του φυλλοροΐσματος που αντηχεί στα «ποιήματα»

της αγωνίας που κροάζει στα καθημερινά

της απεραντοσύνης που αλαλάζει στα έκτακτα

Ο χρόνος αρκεί·

εμείς είμαστε λίγοι

ή και Λειψοί.