5 super συνταγές για home-made μπισκότα!

5 super συνταγές για home-made μπισκότα!

Μικρή καρδιά

με μεγάλες κεραίες·

λουλούδι σε άνθιση πλήρη

με πόδια σαν νότες·

αστέρι σκιάς πολλαπλάσιας

και ευέλικτης·

εγώ, οι μύριοι.

Στο ίδιο κόκκινο χρώμα

τα λάθη μου και τα σωστά

Τότε που δεν πρόλαβα

κι όταν τόσο επέσπευσα

Όταν χαράχτηκα από τις ευθύνες

κι όσα μαθήματα ανέλαβα με θέρμη

Μόλις ανταποκρίθηκα

καθώς κι αρνήθηκα

Και όλα ένα

κάνουν εμένα



Το καπέλο μου τρύπιο το θέλω

για να πετούν τα όνειρα ψηλά

και να ξεφεύγει καμιά αχτίδα ως τα μάτια μου

αφού, έτσι κι αλλιώς, πάντα θα το φοράω...

Την ομορφιά θα συλλάβεις κατάματα,

αν ξεφύγεις τους τόπους όπου στέκεται η Μέδουσα.

Το καράβι μου το ορθόπλωρο θέλω να βλέπει στεριά

για να σκέφτεται πως πιλοτάρεται από ανθρώπους

Τα μίνια της λαμαρίνας να είναι γήινα

και να έχει πανιά, να με χρειάζεται επιδέξια

Τότε δεν θα μποτζάρει πολύ

τότε θα βρίσκει τις ρότες στα άστρα του

αφήνοντάς με ξέγνοιαστη

στην κουβέρτα, στην κουκέτα, στο τιμόνι.

Το σπίτι μου το αρχονταρίκι θέλω να βλέπει θάλασσα

να καθρεφτίζει τον αφρό με την ασπράδα του

να φυτοβολά όσα τα ψάρια και τα κοχύλια τα ατέρμονα

και να μπορώ να ταξιδέψω, παρέα το τσούρμο, τα βράδια

Τότε θα ακινητεί το πλεούμενο

τότε θα ανακαλύπτει δρόμους-γιαλούς

ζεσταίνοντάς με ολόδροση

στην αυλή, στη σκεπή, στο πορτόφυλλο.



Τα καλοκαίρια τρέχεις, πετάς, αναπαύεσαι

θυμάσαι ή ξεχνιέσαι,

κα μέσα στη φαρέτρα σου αναπλάθεις

τα παλιά και τα φρέσκα όνειρα

σε χρυσαφένια.

Η ευζωία, πηγή ζωής κόκκινη,

 ορμά κι απλώνεται από υπαρκτά.

Ένα κεφάλι μου κρατώ

στο άλλο το νέρινο

και το κοιτώ που γέρνει

εισπνέοντας κι εκπνέοντας

από μια μυστική μύτη ~ κι ελπίζομαι

κι αναδύομαι κύμα-κύμα

ενώ σαφώς υπέθετα

ότι καταβυθίζομαι

και λίγο μόνο χαμογελώ

όσο και κλαίω

εγώ ωω

ωω

Υπάρχουν καινούρια μονοπάτια. Δεν είναι για όλους.

Δρόμοι που επιμένουν να ανοίγονται μόνο για λίγους.

Τα δέοντα χρώματα θα τα δεις κατά βούληση.

ΜΕΤΑ ΤΗ ΘΕΑΤΡΟΠΟΙΗΣΗ

Γ΄ΛΥΚΕΙΟΥ 2011-2012

Οι μαθητές του ΓΘΡ1 πρότειναν εφέτος για πρώτη φορά να γίνει θεατροποίηση κειμένων που έχουν διδαχθεί στην Κατεύθυνση. Πρόθεσή τους το να νιώσουν βιωματικά ό,τι θεωρητικά έχει ειπωθεί, αφού η ύλη καλύφθηκε έγκαιρα και βρισκόμαστε στις επαναλήψεις. Προστέθηκε ότι θα έπρεπε να συμπεράνουμε επίσης διανοητικά  το τι προσφέρει η εμβάθυνση στους χαρακτήρες και η αποτύπωση των εικόνων μέσω της φυσικής παρουσίας και κίνησης των μαθητών.

Τα αποτελέσματα ξεπέρασαν το προσδοκόμενο, γιατί τα παιδιά αυτοσχεδίασαν με υπευθυνότητα, και εξέφρασαν ολοκληρωμένη γνώμη με ωριμότητα. -Είχαν παρουσιαστεί από το σύνολο των παιδιών που χωρίστηκαν σε ομάδες πέντε ζωντανά ταμπλό -κείμενα-. Κατόπιν συντάχθηκε το συμπίλημα της συσσωρευμένης εμπειρίας, και υπαγορεύτηκε στους μαθητές, με την υπόδειξη ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί προλογικά ή επιλογικά σε όποια ερώτηση των Πανελληνίων ... και σε κάθε στιγμή ζωής:

H Λογοτεχνία αποσπά από την αθέλητη μοναξιά και εντάσσει σε ένα σπίτι για όλους, αφού θεωρούνται Όλοι καλοί, οπότε χωρούν χωρίς καμία διάκριση.

Η Λογοτεχνία υποστηρίζει τη βίωση της χαράς της ζωής, αποψιλώνοντας τα αρνητικά ασήμαντα, και καθιστώντας ουσιαστική ακόμη και μια ανεπαίσθητη, ειλικρινή και πυκνή, στιγμή.

Η Λογοτεχνία εντείνει το αίσθημα:

 του εντοπισμού της κοινωνικής αδικίας,

του σεβασμού προς τους αγωνιζόμενους,

της απέχθειας προς τους αδικούντες και τα φερέφωνά τους,

 της προσωπικής ορμής που θα αναδείξει τις σημαντικότερες δυνάμεις τού ανθρώπου, σωματικές και ψυχικές, και την ευκαιρία ανάδυσής τους.

Η Λογοτεχνία μυεί:

στην παράδοση, όπου αποκαλύπτει τα δυναμικά χαρακτηριστικά της/

στην επαφή με τη φύση, και την παραδοχή ότι αυτή αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της υγιούς διαβίωσης/

στο σύνολο των ιδανικών, όπως η αγωνιστικότητα και η φιλαλληλία, γιατί είναι διαχρονικά και αναγκαία και ως προς την επιβίωση και ως προς την ανάταση και ασφαλώς ως προς την εξέλιξη/

στον αληθινό εαυτό, που καθαίρεται όταν αυτοκαθορίζεται, και ολοκληρώνεται όταν πρωταγωνιστεί.

Συμπεραίνουμε δε έμμεσα από τη Λογοτεχνία ότι όλοι οι άνθρωποι αποτελούν πόλο έλξης-δράσης ανάλογα με τις χάρες τους, που αποπνέουν ευγενή συναισθήματα προς ομολόγους, οπότε αυτοί συμπαθούν---συμπάσχουν και εμπνέονται---δημιουργούν.

Δηλαδή η αγάπη νοηματοδοτεί τις υπάρξεις.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Σε ανάμνηση της σχολικής χρονιάς.

Με όλες μου τις  ευχές για τα αυριανά αποτελέσματα, ώστε να ευοδωθούν οι παράλληλοι σκοποί μας.

 Θ. Π.

Κι αν ο θυμός σε θερμαίνει


θα σου πρότεινα να κρυώνεις.




Κι αν ο καημός σε ποτίζει


να προτιμήσεις να διψάς.




Κι αν ο φθόνος σε φορτίζει


μήπως καλύτερα να μη λαμποκοπάς!


Θ.Π.

Πειράζει να θέλεις λίγο απ'όλα και μάλιστα τώρα;

Τη θάλασσα και το βουνό,

τον ήλιο και το αεράκι,

το πράσινο, το τυρκουάζ,

και μια άψυχη, εύγλωττη κάμερα

και μια εύψυχη, γλυκόλαλη παρέα

Το υπέρτατο βάθος

Το υπέρτατο βάθος η θλίψη

το υπέρτατο ύψος η έκσταση

δυο άκρες της ίδιας κλωστής

της ενδιάμεσα πολύχρωμης

που ακολουθώντας την ως μίτο

από τη μια φτάνεις ως τα έγκατα της κόλασης

της γεμάτης από τιμωρούς &΄ τιμωρημένους,

της μαύρης,

της οριστικά βυθισμένης στα ένστικτα,

κι από την άλλη

βρίσκεις την πλήρωση

την παραδείσια λευκή νιρβάνα των εκλεκτών

των μυημένων, των βουτηγμένων

στην κολυμπήθρα της πίστης

στον εαυτό και το διπλανό,

των διαισθητικά τρυφερών

των λαβυρινθωδώς πνευματούχων.

Και αναλίσκεσαι αγκομαχώντας

ενώ ζητάς ένα ζενίθ ή έστω το ναδίρ

γιατί δεν ξέρεις

πως για τους Μινωίτες ήταν άγνωστα

τα τέλη κι οι αρχές…

Η ύπαρξη τόσων στοιχείων είναι το αέναο γεγονός.

Η αρμονική συνύπαρξη στο τώρα αποτελεί το ζητούμενο.

Θ.Π.

Θεώνω την ύπαρξη δημιουργώντας,

αργά περνώντας τα σοκάκια των ονείρων

και τις γαλαζωπές αράδες

χαλαρώνοντας στο λευκό του καλοκαιριού

και στο μαλακό της μαύρης νύχτας του·

σημειώνω

για να μην ξεχνώ σημεία και όρια,

για να θυμάμαι

μέσα από ποιους ανθρώπους περπάτησα

συν-γεύτρια – όχι συνοδοιπόρος - καρπών ζωής,

βούιξα και ζουζούνισα αδιόρατa

πίσω από τζάμια κι αυτιά,

μίλησα ψιθυριστά στα φυλλώματα

που τους μοιάζω,

απάντησα με νεύματα στα ρεύματα

των άχρονων καιρών,

έπλευσα στα βαθιά του κυκλοφορικού μου

φουντώνοντας τις σπίθες των ακροτελεύτιων

αισθητηρίων

να μη μου λείψει ούτε το λάμδα ούτε το φι

...του «φιλιού»

ούτε το μι ούτε το θήτα ...του «μύθου»

Ο Χρόνος

Ο χρόνος δεν χαρίζεται

προσδιορίζεται ένδον ακραιφνώς

βιώνεται, ανδρώνεται, νεκρώνεται

με εξ-άρτια και κατ-άρτια και κεραίες λιώνουσες

πλέοντας κάτω από τον ήλιο τον εσώτερο

-που παγώνει άνευ πάγου ή άγους-.

Ο χρόνος ρει

κι όλα απομένουν πίσω του

χαυνωμένα από ρυθμούς υπερκόσμιους

όντας τούτα κόσμια και κοσμικά άκομψα

διότι απορ-ρέουν από απτά

-ενώ εκείνος από ανύποπτα-.

Ο χρόνος καλεί

με κύρια διάσταση τη στεντόρεια φωνή

κι οι γύρω ακούνε μέσω των διαττόντων που πέφτουν με γδούπο

του φυλλοροΐσματος που αντηχεί στα «ποιήματα»

της αγωνίας που κροάζει στα καθημερινά

της απεραντοσύνης που αλαλάζει στα έκτακτα

Ο χρόνος αρκεί·

εμείς είμαστε λίγοι

ή και Λειψοί.

Θεώνομαι

Θεώνομαι

υψώνοντας λάβαρα νέα

εκεί  oπου έλιωσαν τα παλαιά

ουσιώνοντας τα αέρινα

και μετουσιώνοντας

τα κέρινα σε δυνατά˙

χορεύω γρατσουνώντας τις χορδές

του  άμουσου χώρου,

χαμηλώνω τα βλέφαρα

να συγκρατώ

τις ανταύγειες

και τις αποχρώσεις

ζορίζω τα μέλημου

να διατηρήσω

τους τόνους

και νιώθω πως συνυπάρχω

ανόμοια

με άνεση στα παρόμοια

ακροβατώ σε λέξεις καιέξεις

να τις συλλάβω,

να τους ξεφύγω

να χαλαλίσω τις ώρες,

να ενταχθώ

σε κόπους και κόλπους

να αγωνιστώ με ίσους όρους

ατομικούς

αναρριχόμενη

ως τα χείλη

του γκρεμού

του ουρανού

του αλαργινού.

Το μαγειρείο μου

Το μαγειρείο μου είναι

 μαγικό

Σου αφήνει χώρο και τρόπο ν’ αποθηκεύεις

Και να εκθέτεις

Να μυρίζεις και να γεύεσαι

Να ξεδιψάς και να ζεσταίνεσαι

Να κοιτάς και να κλείνεις

Αυτιά και μάτια

Να περνάς μα και να κάθεσαι

Ολοένα να βρίσκεις και συχνά

Να χάνεις

Να πατάς σίγουρα και να σκαρφαλώνεις

Αβέβαια

Να γλυκαίνεσαι, να πικραίνεσαι

Να νοστιμίζεις και να ξινίζεις

Να γίνεσαι εγώ μένοντας εσύ

Να τρώμε μ’ ένα στόμα

Να πίνουμε να χορταίνουμε να πεινάμε

Ν’ ανθίζουμε να ριζώνουμε και πάντα πάλι.

-Έχει Κι Εμένα.-

Με μια φωτο…

Και τα πιο ζώα τα άγρια μπορεί, ναι,

Κάποτε να βρουν αιθέρια βλέμματα

Βροντούλες στοργής

Ένστικτο γονεϊκό προς πάσες γενεές

Ήμερη ερημία-ηρεμία

Ανάπαυσης  αρωμάτινα  χρώματα

Ελικοειδείς  αγκαλιές

Ώρες επαγγελίας μιας αλλαγής

ΔΙΑΚΟΠΕΣ

-Πες μου πόσα τα Σάββατα

που έχουν οι διακοπές ;

-Όσα οι ελεύθερες σκέψεις.

-Ποια αίσθηση

να εντείνω ;

-Του βουητού των τζιτζικιών.

-Γιατί έχει κύματα η θάλασσα ;

-Για να μην ξεχνάς να παίζεις

και να κινδυνεύεις.

-Πώς να κρατήσω

τους κορμούς στο ταβάνι ;

-Με νύχια και με δόντια.

-Τι να πω

για τη ραστώνη την επιλήψιμη ;

-Ψυχραιμία κι απόλαυση.

-Τι να ρωτήσω τον καθρέφτη

του καλοκαιριού ;

-Μα αυτός είν΄άλαλος, ο εύγλωττος.

-Και ποια αποσκευή

δεν πρέπει να ξεχνώ ;

-Μόνο το Φίλον.

(Για να ετοιμαζόμαστε!)

Eπτ ά  είμαι εγώ

   -ούτε πολλοί ούτε λίγοι-

 αδιαίρετη και ιερή

μοναδική και  σχετική με αίσα

                                 ή ατυχία.

Επτά δεν είσαι εσύ

  Που έφυγες βυθιζόμενος στην

                                κινούμενη ύλη

  Ούτε αυτός που χασκογελά

                           στο  όρος αλαζονεία

  Ούτε ο εικονικός ο μαθητής ,

                    Η άτεγκτη γριά

                        Ο ως ζώο που ολολύζει...

Επτά είναι αυτός

   Που ξαγρυπνά

      δακρύβρεχτος

                              από  την  άρμη.