Την ομορφιά θα συλλάβεις κατάματα,

αν ξεφύγεις τους τόπους όπου στέκεται η Μέδουσα.

Το καράβι μου το ορθόπλωρο θέλω να βλέπει στεριά

για να σκέφτεται πως πιλοτάρεται από ανθρώπους

Τα μίνια της λαμαρίνας να είναι γήινα

και να έχει πανιά, να με χρειάζεται επιδέξια

Τότε δεν θα μποτζάρει πολύ

τότε θα βρίσκει τις ρότες στα άστρα του

αφήνοντάς με ξέγνοιαστη

στην κουβέρτα, στην κουκέτα, στο τιμόνι.

Το σπίτι μου το αρχονταρίκι θέλω να βλέπει θάλασσα

να καθρεφτίζει τον αφρό με την ασπράδα του

να φυτοβολά όσα τα ψάρια και τα κοχύλια τα ατέρμονα

και να μπορώ να ταξιδέψω, παρέα το τσούρμο, τα βράδια

Τότε θα ακινητεί το πλεούμενο

τότε θα ανακαλύπτει δρόμους-γιαλούς

ζεσταίνοντάς με ολόδροση

στην αυλή, στη σκεπή, στο πορτόφυλλο.



Τα καλοκαίρια τρέχεις, πετάς, αναπαύεσαι

θυμάσαι ή ξεχνιέσαι,

κα μέσα στη φαρέτρα σου αναπλάθεις

τα παλιά και τα φρέσκα όνειρα

σε χρυσαφένια.

Η ευζωία, πηγή ζωής κόκκινη,

 ορμά κι απλώνεται από υπαρκτά.