Θεώνομαι

Θεώνομαι

υψώνοντας λάβαρα νέα

εκεί  oπου έλιωσαν τα παλαιά

ουσιώνοντας τα αέρινα

και μετουσιώνοντας

τα κέρινα σε δυνατά˙

χορεύω γρατσουνώντας τις χορδές

του  άμουσου χώρου,

χαμηλώνω τα βλέφαρα

να συγκρατώ

τις ανταύγειες

και τις αποχρώσεις

ζορίζω τα μέλημου

να διατηρήσω

τους τόνους

και νιώθω πως συνυπάρχω

ανόμοια

με άνεση στα παρόμοια

ακροβατώ σε λέξεις καιέξεις

να τις συλλάβω,

να τους ξεφύγω

να χαλαλίσω τις ώρες,

να ενταχθώ

σε κόπους και κόλπους

να αγωνιστώ με ίσους όρους

ατομικούς

αναρριχόμενη

ως τα χείλη

του γκρεμού

του ουρανού

του αλαργινού.

Το μαγειρείο μου

Το μαγειρείο μου είναι

 μαγικό

Σου αφήνει χώρο και τρόπο ν’ αποθηκεύεις

Και να εκθέτεις

Να μυρίζεις και να γεύεσαι

Να ξεδιψάς και να ζεσταίνεσαι

Να κοιτάς και να κλείνεις

Αυτιά και μάτια

Να περνάς μα και να κάθεσαι

Ολοένα να βρίσκεις και συχνά

Να χάνεις

Να πατάς σίγουρα και να σκαρφαλώνεις

Αβέβαια

Να γλυκαίνεσαι, να πικραίνεσαι

Να νοστιμίζεις και να ξινίζεις

Να γίνεσαι εγώ μένοντας εσύ

Να τρώμε μ’ ένα στόμα

Να πίνουμε να χορταίνουμε να πεινάμε

Ν’ ανθίζουμε να ριζώνουμε και πάντα πάλι.

-Έχει Κι Εμένα.-

Με μια φωτο…

Και τα πιο ζώα τα άγρια μπορεί, ναι,

Κάποτε να βρουν αιθέρια βλέμματα

Βροντούλες στοργής

Ένστικτο γονεϊκό προς πάσες γενεές

Ήμερη ερημία-ηρεμία

Ανάπαυσης  αρωμάτινα  χρώματα

Ελικοειδείς  αγκαλιές

Ώρες επαγγελίας μιας αλλαγής

ΔΙΑΚΟΠΕΣ

-Πες μου πόσα τα Σάββατα

που έχουν οι διακοπές ;

-Όσα οι ελεύθερες σκέψεις.

-Ποια αίσθηση

να εντείνω ;

-Του βουητού των τζιτζικιών.

-Γιατί έχει κύματα η θάλασσα ;

-Για να μην ξεχνάς να παίζεις

και να κινδυνεύεις.

-Πώς να κρατήσω

τους κορμούς στο ταβάνι ;

-Με νύχια και με δόντια.

-Τι να πω

για τη ραστώνη την επιλήψιμη ;

-Ψυχραιμία κι απόλαυση.

-Τι να ρωτήσω τον καθρέφτη

του καλοκαιριού ;

-Μα αυτός είν΄άλαλος, ο εύγλωττος.

-Και ποια αποσκευή

δεν πρέπει να ξεχνώ ;

-Μόνο το Φίλον.

(Για να ετοιμαζόμαστε!)

Eπτ ά  είμαι εγώ

   -ούτε πολλοί ούτε λίγοι-

 αδιαίρετη και ιερή

μοναδική και  σχετική με αίσα

                                 ή ατυχία.

Επτά δεν είσαι εσύ

  Που έφυγες βυθιζόμενος στην

                                κινούμενη ύλη

  Ούτε αυτός που χασκογελά

                           στο  όρος αλαζονεία

  Ούτε ο εικονικός ο μαθητής ,

                    Η άτεγκτη γριά

                        Ο ως ζώο που ολολύζει...

Επτά είναι αυτός

   Που ξαγρυπνά

      δακρύβρεχτος

                              από  την  άρμη.

Καλό να νιώθεις πως σε περιμένει παντού στην Ελλάδα το λευκό, το ιερό, ο ασβέστης